Kerstverhaal 2011

Kerstavond 2011

Het is bijna Kerst en dat is te zien, boven de straten hangt feestverlichting en de gevels van de huizen zijn versierd met rendieren, opgeblazen kerstmannen en lichtslingers.

Binnen heeft een explosie van sfeer plaats gevonden, de kerstboom, sterren voor het raam, kerststukjes en nog veel meer.

Oh wat heb ik mooie herinneringen aan de tijd dat ik kind was. Ik ging met mijn vader de mooiste kerstboom uitzoeken en dan optuigen met allerlei gekleurde ballen, knutseltjes van mij, slingers, engelenhaar en lichtjes erin en dan het kerststalletje van zolder halen en met mama de beeldjes uit het papier halen, ik mocht altijd het kindje Jezus in de stal zetten en als het klaar was zongen we een kerstliedje. En dan gaan kijken naar de kerststal in de kerk, één keer mocht ik Maria zijn in een levende kerststal.

Maar nu is alles anders, ik kijk naar buiten en zucht, geen kerstboom dit jaar en geen kerstdiner, ik ben helemaal alleen en het is mijn eigen schuld, mijn eigen stomme schuld.

Het is allemaal begonnen toen mijn baas me op een vrijdag vroeg of ik een keer meeging naar het gokpaleis. Ik keek hem stomverbaasd aan, wat moet ik daar nu doen? Nou gewoon eens een kijkje nemen, een beetje gezelligheid en je ontmoet eens andere mensen. Ik ging mee en keek mijn ogen uit toen ik al die mensen zag met verhitte gezichten bij die rammelkasten.

Maar na een poosje begon het te kriebelen en ik waagde een gok en ik vond het leuk. Ik wilde het maar één keer doen, maar ik won en ja toen deed ik het nog een keer en nog een keer en het ging achter elkaar ongelofelijk goed, ik ging met een smak geld naar huis.

Daarna ging ik er vaker heen, soms ging het ook wel eens mis, maar meestal had ik veel geluk. Ik droomde erover dat ik alles kon kopen wat ik graag wilde hebben. Ik was een gokverslaafde geworden en toen werd ik een koopverslaafde.

Ik kocht een televisie, zo n hele grote en platte, een Black Berry de mobiel met internet, een nieuwe garderobe, en geen uitverkoopjes hoor, een spetterende kerstjurk met bijpassende schoentjes en Uggs die lekkere warme laarzen en toen mijn auto kuren kreeg kocht ik een hele dure nieuwe auto.

Het leven was een groot feest geworden, ik kreeg veel vrienden en ontdekte  leuke restaurantjes, waar je verrukkelijk kunt eten. Ik besloot mijn vrienden uit te nodigen voor een vorstelijk kerstdiner.

Mijn baas had spijt als haren op zijn hoofd dat hij mij had meegenomen, hij sprak me vaderlijk toe..

Ik vond dat hij wel gelijk had, ik moest er mee stoppen. Maar ik moest nog één keer een grote slag slaan voor het vorstelijke kerstdiner met mijn vrienden.

En toen ging het mis, de hele avond door, ik bleef tot sluitingstijd, oh wat verschrikkelijk ik ging met niets naar huis en de volgende keren wilde het geluk niet terugkeren, ik had niets meer, alleen een hele grote schuld.

En nu is het kerstavond, ik zit in een koud en donker huis met een dikke jas en laarzen aan en een muts op. Ik heb al maanden rekeningen niet betaald, niet wegens geldgebrek, ik gooide ze in een la, ik was volledig in de ban van dat gokken en nu hebben ze gas en licht afgesloten. Gelukkig schijnt de straatverlichting naar binnen en ik heb overal waxinelichtjes staan. Wat moet ik toch doen om  uit deze misère te komen, hoe kom ik aan geld? Straks staat de deurwaarder voor mijn deur en halen ze mijn huis leeg.

Er komt een akelig gedachte naar boven die me rillingen van afschuw bezorgt.

Ik heb wel eens gelezen, dat een vrouw nooit honger hoeft te hebben, zij kan met haar lichaam, nee weg, niet aan denken, nee dat nooit, ik wordt geen hoe ik krijg het woord niet over mijn lippen, maar jullie weten wel wat ik bedoel, niet doen hé. maar . misschien zou ik in een andere stad met drie maanden weer boven Jan zijn, niemand hoeft het te weten .. maar stel je voor dat iemand van mijn werk .nee, nee en nog eens nee, zo diep wil ik niet zinken.

Mijn voeten zijn inmiddels zo koud als steen en mijn benen zijn helemaal stijf geworden. Het is nog vroeg  maar ik ga maar naar bed, met mijn kleren aan ga ik diep onder het dekbed  in de hoop warm te worden.

Alle vrienden heb ik twee dagen geleden verteld dat ik ze helaas niet kan ontvangen omdat ik grieperig ben. Ze vonden het wel jammer maar wensten me beterschap toe.

Ik denk steeds maar aan thuis, ach dat is zo ver weg, 30 km rijden en ik heb geen benzine voor de auto en ik heb geen OV chipkaart. Ik ben met ruzie het huis uitgegaan, misschien willen ze mij helemaal niet meer zien. Nu weet ik dat ze gelijk hadden, ze hadden altijd het beste met me voor.

De slaap wil niet komen, ik blijf maar aan vroeger denken, mijn moeder kreeg me pas toen ze 42 jaar was. Ik was geen lieve dochter, ik ben een kreng van een meid geweest, er komen dikke tranen.

Dan wordt er gebeld en nog eens en nog eens. Ik besluit niet open te doen maar ik ben toch wel nieuwsgierig, ik ga toch maar even kijken.

Voorzichtig open ik de deur en daar zie ik mijn vader staan.

Papa, kom gauw binnen, je laat mij schrikken, is er iets met mama?

Nee met je moeder gaat alles goed, alleen mist ze jou heel erg en ik ook.

Ik steek gauw een paar kaarsjes aan, ga zitten papa en vertel verder.

Wij maakten ons ongerust, wij konden je telefonisch niet bereiken, we zouden het heel fijn vinden om weer eens samen kerstfeest te vieren, jij bent ons enig kind, kerst is een feest van vrede en het leek ons een goed moment om opnieuw te beginnen. Als jij wilt natuurlijk.

Mijn hart maakt een sprongetje, ik omhels mijn vader, ik pak gauw mijn kerstoutfit en wat toiletspullen en we gaan op weg. Wat ben ik blij dat er nog mensen zijn die me niet zijn vergeten. Onderweg luisteren we naar kerstmuziek.

En dan zie ik het blijde gezicht van mijn moeder, mijn lieve moedertje, oh wat heb ik veel goed te maken. Ik omhels haar, kind wat ben ik blij dat ik je zie , ze kijkt me bezorgd aan, gaat het wel goed met je? Je ziet er moe uit. En dan begin ik te huilen, eerst zachtjes en dan hartverscheurend, ze kijken me geschrokken aan.

Kind wat is er gebeurd, kom zitten en vertel zegt mijn vader.

Ik begin met horten en stoten mijn ellende te vertellen, ik gooi er alles uit.

Wat is dat een opluchting. Ze horen alles verbaasd aan, maar er komen geen verwijten, ze troosten mij en ze zijn blij dat ik weer thuis ben, alles komt weer goed, zegt mijn vader.

De kerstboom staat er in volle glorie met de mij zo bekende ballen en zelfs mijn knutseltjes en natuurlijk ook het kerststalletje. Sinds tijden slaap ik weer heerlijk en de volgende dag zit ik met glunderende ouders aan de mooi versierde ontbijttafel. Ze lachen en knipogen naar elkaar, wat gaat er gebeuren, ze maken mij nieuwsgierig en dan begint mijn vader te praten.

lieve Annabel, we hebben een bijzonder kerstcadeau voor jou.

Oh,  ik heb niets voor jullie.

Dat jij hier bij ons best is het mooiste kerstcadeau,

Wij hebben onlangs een aardige  prijs gewonnen in de staatsloterij en we hebben  besloten die met jou te delen. Jij kunt schuldenvrij een nieuwe start maken.

Het duizelt mij, zoveel geluk heb ik niet verdiend.

Hoe kan ik jullie bedanken stamel ik.

Dat is heel eenvoudig, zegt mama, kom gewoon ons af en toe opzoeken.

 Ik knuffel ze allebei  en besluit ter plekke overplaatsing aan te vragen zodat ik altijd dicht in de buurt zal zijn als ze ouder worden. Alle donkere wolken zijn verdwenen, het leven lacht mij weer toe.

Ik geniet van het heerlijke eten van mijn moeder, garnalencoctail, ossenstaartsoep, rollade met doperwtjes, tuttiefrutti, gebakken krieltjes en een glas goede wijn en ze heeft de enige echte kerstpudding van vroeger gemaakt.

Na het eten zingen we bij de kerststal de herdertjes lagen bij nachte, er komt een arm om me heen van mijn moeder en toen van mijn vader.

Ik krijg een heel warm gevoel van binnen, nu besef ik wat de echte rijkdom is.

Deze kerst zal ik nooit meer vergeten.

Enne .  ik heb mijn lesje geleerd, in een gokpaleis zullen ze mij nooit meer zien!

Geïnspireerd door Daniëlle Munnik

Voorgelezen op de Kerstavond van de Vrouwen van Nu op 19 december 2011.